Griekenland is een groot land. Een uitgestrekt vasteland en ruim 700 eilanden. Onze droom was er te wonen en te werken. Maar hoe vind je daar je droomplek? Nou, bij toeval! Met mijn Griekse man, Vangelis, woonde ik dik tevreden in het Noordbrabantse Vessem. Hier ga ik nooit meer weg, dacht ik ooit. Dacht ik. Tot die bewuste zomer van 2001. Vangelis en ik gingen vrienden opzoeken op Rhodos en gebruikten het eiland als uitvalsbasis naar de kleinere eilanden in dat deel van de Dodekanessos. Een daarvan, Kastellorizo.
Vangelis wilde er graag naartoe. Al veel over gehoord, zie hij, maar ik ben er nog nooit geweest. Kastellorizo? Nog nooit van gehoord, zei ik. Kastellorizo, een lilliputeiland op de grens van Griekenland, helemaal onderin, in de meest zuidoostelijke hoek. Jeetje!? We namen de ferry vanaf Rhodos. Er ging destijds maar een boot per week en die had behoorlijke vertraging. Na een hele nacht wachten in de haven van Rhodos en vijf uur varen, liepen we dan toch eindelijk de loopplank af, de kade op. We keken rond en keken elkaar aan. Dit is ‘t, zeiden we, dit hebben we gezocht. Vijf Jaar later, zaten we weer op de ferry met in het ruim een vrachtwagen met daarin ons hele hebben en houden. Kastellorizo werd ons nieuwe thuis.
Al lang hadden we de droom om ons leven te verplaatsen naar Griekenland. Mijn man voelde zich als een vis in het Nederlandse water, had zich de taal eigen gemaakt inclusief wat dialect uit de omgeving, speelde bij de plaatselijke voetbalclub en had een baan die voor hem meer hobby was dan werk. Ik had het prima tot mijn zin bij mijn toenmalige werkgever, de politie, familie en vrienden woonden in de buurt, ik was actief in het verenigingsleven. En toch...toch knaagde er wat... We wilden meer tijd voor elkaar, ‘iets’ voor onszelf, een ander ritme van leven, meer tijd voor andere dingen. Elk jaar gingen voor minimaal vier weken naar Griekenland, zochten de familie op en spendeerden ons vakantiedeel van de tijd ergens op het vasteland. Altijd als we een gebied bezochten, vroegen we ons af of we daar zouden kunnen leven en wat we er zouden kunnen doen.
Tot dat bewuste bezoek aan Rhodos. We logeerden bij vrienden. Onze vriendin Anna vroeg ons, een beetje meewarig zelfs “wat gaan jullie toch op Kastellorizo doen? Er is helemaal niks op Kastellorizo!”. Nou, juist omdat er “niks” is. “niks” op dit wondermooie eiland een ongerepte natuur, zeeschildpadden in de haven, een spectaculaire blauwe grot, een architectuur die afwijkt van de rest van Griekenland en bewoners die toeristen niet als toeristen behandelen, maar als tijdelijk lid van de gemeenschap. Na een week namen we met pijn in ons hart afscheid van dit paradijselijke eiland. En elk jaar daarna gingen we terug en bleven er drie weken. Telkens deed het afscheid pijn. Het eiland had ons in z’n greep. We leerden een echtpaar kennen dat er woonde en konden het goed met hen vinden. We verbleven altijd in hun pension. Volkomen onverwacht boden zij ons de springplank om onze droom te verwerkelijken. Of we met hen een bar wilden beginnen?
Voordat we die beslissing namen, wilden we het eiland ook in de winter bezoeken, want als we de stap zouden nemen, dan ging het roer ook volledig om. Na een paar bezoeken in de winter, namen we de tijd om er over na te denken, ieder voor zich. We moesten er beiden volledig achterstaan, en geen verwijten achteraf, mocht het onverhoopt niet lukken. Maar we wilden dit alle twee. Na de knoop te hebben doorgehakt, hebben we een datum geprikt waarop zouden verhuizen. Dat werd 1 maart 2006. We hebben een jaar de tijd genomen om familie en vrienden in te lichten, banen op te zeggen, huis te verkopen en een proces van loslaten te doorlopen. Iets wat voor de een gemakkelijker was dan voor de ander. Achteraf gezien heeft dat jaar ons alleen maar winst opgeleverd. Inmiddels is Kastellorizo al bijna 15 jaar mijn thuis. Met man en twee katten voel ik me hier aIs een vis in het water. Is hier alles zo paradijselijk? Nee, zeker niet. Zoals alles heeft het z’n goede en z’n slechte kanten. Maar daar hebben we het volgende keer over.
Liefs, Elma Koutsilopoulos
