Tranen sprongen mij in de ogen en ik voelde ineens ook de emotie, toen afgelopen dinsdag de Boeing 737 van Transavia de grond raakte van mijn tweede vaderland, zoals ik Griekenland noem. Ik besefte ineens: wat heb ik Lefkas en de mensen daar gemist! Door het kleine raampje zag ik de bekende lijnen van Lefkas in de verte en we vlogen laag en gedwee over de binnenzee richting luchthaven, nog op het vasteland.
Bijna eng, maar ik wist dat het goed zou komen, want de landingsbaan van Preveza is lang en ik heb immers al zo vaak die grote "vogels" velig zien landen daar. Ook dit jaar veel later dan normaal, die vliegtuigen op vliegveld Aktio Preveza (Wie informeert het Transavia personeel eens naar de juiste uitspraak: Prèvèzaen niet Prevéza?) De Engelsen laten het helaas afweten voorlopig. Ik bedoel daarmee niet de toeristen van het Verenigd Koninkrijk, maar de regering daar is superstreng (of dwars?) en laat hun inwoners nog niet deze kant opgaan. Voor Griekenland een enorme strop weer na vorig jaar. Ik hoor van eigenaren van accommodaties dat er continu annuleringen zijn van die kant en dat er bijna niet voor het hoogseizoen geboekt wordt.
Afgelopen zondag deed ik voor mijn vliegreis mijn allereerste coronatest (en hopelijk de laatste!) En kreeg ik voor 120 euro waar voor mijn geld op maandagavond, dat ik negatief getest ben. Ik heb begrepen dat het inmiddels als wat voordeliger is geworden hier en daar om de reistest te doen. En dan ben je ineens terug. Of het de dag van gisteren was, maar het was toch 6 maanden geleden, toen er een onverwacht snel afscheid kwam en we voor de lockdown vertrokken en een onzekere tijd tegemoet gingen. En met het weerzien na zoveel maanden weet ik ook weer waarom hier mijn toekomst ligt. De ontvangst hier op Lefkas was net zo warm als het weer. Die blije gezichten, maar soms de twijfel: anderhalve meter afstand of...ach ja: een korte omhelzing dan toch maar? Met het mondkapje voor zal het wel kunnen. De Griek kan dat toch niet laten in enthousiasme na zo lang weerzien. Het was voor hen wellicht nog moeilijker om fysiek afstand te houden van familie en vrienden.
Na aankomst elke ochtend vroeg opgestaan en naar de accommodatie in mijn tijdelijks woonplaats, waar 1 juni de eerste gasten van seizoen 2021 arriveren. Een gevoel van euforie brengt dat met zich mee, ondanks dat ook de gasten nog wel het een en ander moeten regelen om op reis te gaan, maar ik weet zeker dat ze, net als ik, dat allemaal kwijt zijn als ze uitstappen en de zon op hun huid voelen, de strakblauwe hemel zien en de eerste duik in de Ionische zee of het Griekse eten weer proeven. De jas kon gisteren direct voor lange tijd in de kast, de korte broek of het rokje en shirt met slippers kunnen aan in de voorbereiding, voordat 1 juni de gasten komen (ja echt!) en natuurlijk hadden de huiseigenaren van ons huurappartement al een heerlijke Griekse maaltijd klaar. En dan weet je in volle dankbaarheid; het leven is goed, ik ben weer thuis!
Μιχάλης Χατζηγιάννης - Χορεύω
Kaló kalokeri (goede zomer)!
