Eind maart 1987 kwam ik naar Griekenland om te werken als hostess. Zonder enige ervaring ging ik eerst een paar dagen naar Kreta om daar de kunst af te kijken. Begin april ging ik naar Rhodos, daarna ontmoette ik Yiannis en inmiddels woon ik bijna 32 jaar in Griekenland, meer dan de helft van mijn leven! Waar is de tijd gebleven, 3 jaar Rhodos en daarna gingen we in Ioannina wonen, in 1997 kwamen we naar Ano Pedina. Hier horen we inmiddels bij de ‘oudjes’ en zijn er niet veel dorpsgenoten over die hier langer permanent gewoond hebben.
Er is veel veranderd, niet alleen doordat er vele ‘oudere’ inwoners zijn overleden, maar omdat het zoveel toeristischer is geworden. Er zijn veel hotels gekomen en verschillende restaurantjes. Veel veranderingen, vooral de leef- en eetgewoontes.
Wij veranderden mee, al proberen we zo veel mogelijk te koken met traditioneel Griekse produkten. Er wordt veel uit Europa en van ver daarbuiten geïmporteerd. Vlees uit Europa, citroenen uit Argentinië en wijn uit Australië of Zuid-Afrika. Terwijl er steeds meer Griekse wijnhuizen komen en de Griekse wijnen zeer hoog aangeschreven staan. Regels en wetten worden strenger, maar ons eten niet beter. Ondanks dat alles lijken de Grieken toch gezonder te eten en te kunnen leven dan de Nederlanders. Wat niet veranderde is de spaarzaamheid van de Nederlanders wat je bij de Grieken niet ziet ondanks de jarenlange crisis. Grieken bezitten nog steeds de kunst om meer bij de dag te leven. Nederlanders houden liever een appeltje voor de dorst achter de hand voor slechtere tijden. Leeftijdgenoten kennen vast nog de gespaarde postzegels, sigarenbandjes, boter en/of koffiezegeltjes. Iedereen had een koffiezetapparaat van Douwe Egberts in huis. Voetbalplaatjes voor de jeugd die iedereen spaart omdat we er altijd wel iemand blij mee kunnen maken.
Zelfs op Facebook zien we verzoeken van vrienden die servieszegeltjes sparen en er nog wat te kort komen om die mooie schaal of borden te kunnen bemachtigen. Hier in Griekenland kennen we het ook, een zegel voor porselein, glaswerk of handdoeken voor elke 10 euro aan boodschappen, zelfs bij benzinepompen. Weinig Grieken maken hier gebruik van. Wij hadden een mooie, vuurvaste ovenschaal op het oog waarvoor we maar 10 zegels nodig hebben maar wel met bijbetaling van bijna 18 euro. Er wordt niet bij het afrekenen gevraagd zoals in de Nederlandse supermarkten of je zegels wenst, dus wij vroegen zelf maar of we misschien de zegeltjes mochten ontvangen voor de gekochte boodschappen. De caissière pakte een vol blaadje met 25 zegeltjes en kregen deze in plaats van de 3 zegels waar we recht op hadden.
De verschillen in cultuur en gewoontes vallen ons meer op wanneer we net weer terug zijn van een vakantie van verschillende weken in Nederland. Zonder te oordelen wat beter of minder goed is, plakken we nu de 10 zegels en kopen de volgende keer die mooie, vuurvaste ovenschaal met korting van het beplakte velletje!
