Het is alweer ruim zes jaar geleden dat Herman den Blijker en de heer Reimers hier waren met hun programma “Herrie in het hotel” en sindsdien schrijf ik de recepten. U hebt de recepten dus te danken aan deze heren. We hebben al lang niets meer van ze gehoord, maar we hebben wel een goed contact met onze gasten, waarvan er vele vrienden zijn geworden. Dit is vast niet professioneel, of misschien toch wel want van de heer Reimers heb ik geleerd dat wij mogen laten zien wie wij zijn, waar wij voor staan, dat wij gastvrijheid hoog in ons vaandel hebben (de heer Reimers heeft ons daarvoor geprezen, zie zijn reactie) en verder alleen maar proberen om eenieder een zo fijn mogelijke vakantie te verzorgen.

We raken maar niet uitgepraat over het weer, het is echt ongelooflijk, elke middag gewoon buiten eten alsof het normaal is dat je in november nog elke dag buiten kunt zitten tot de zon ondergaat.
De seringenboom heeft weer wat bloemen, de aardbeien- en tomatenplant bloeien weer, is de natuur in de war, of bereidt de natuur zich voor op iets waar wij nog geen idee van hebben?
Elke ochtend krijgen we een concert van dezelfde vogels op dezelfde plaats, nog steeds weten we niet welke vogels het zijn, maar wel dat we er van genieten en het maar accepteren, al was het een cadeau.
Maar ook veel vliegen die naar binnen willen zodra de zon weg is, die de kamers komen binnengevlogen alsof we ze met honderden hebben uitgenodigd.

In het drukke, zomerse weekend van 28 oktober (feestdag in Griekenland, Oxi-dag) is de klok een uur terug gezet en is het weer wintertijd geworden, wel weer even wennen hoor. We konden tot laat in de middag in de zon zitten maar zodra de zon achter de bergen was verdwenen wilde je toch graag naar binnen.

Vandaag hebben we definitief afscheid genomen van Yiannis ouders. Yiannis vader is 10 jaar geleden al overleden en zijn moeder bijna 7 jaar geleden. Afgelopen week zijn ze opgegraven en vandaag bijgezet in het ‘kimitirio’, een prachtig Grieks woord wat zowel begraafplaats als knekelhuisje betekent.In dit deel van Griekenland, met name in de dorpen waar wel voldoende ruimte is om een begraafplaats te vergroten maar moeilijk is door de stenen en weinig toegankelijke aarde, graven ze de overledenen op na gemiddeld 7 jaar en worden de overgebleven botten voorzien van foto en gegevens in een kistje bijgezet in het knekelhuisje. Er komt zo weer ruimte om nieuwe overledenen te begraven.