20 juni 2013 op het vliegveld van Karpathos:“Goedemorgen! Van harte welkom! Op welke naam heeft u geboekt?”
“Goedemorgen! Op de naam Kuijpers.““ Dan is deze voor u (welkomstenveloppe) meneer en mag u naar bus 9. Tot zo!” En zo begon de kennismaking met Erwin Kuijpers. Wat hadden hij en zijn reisgezelschap zin in de vakantie, het enthousiasme straalde er vanaf! ’s Avonds na de welkomstbijeenkomst leek het wel of ze niet konden wachten tot de volgende dag om het eiland te gaan ontdekken en hoewel ik de meeste gasten nog wel meerdere keren tegenkom, was dat dit keer slechts eenmaal het geval.
Volgens mij waren ze continue op pad en hebben ze alle uithoekjes ontdekt! Toen Erwin mij bij het vertrek vertelde hoe hij had genoten en vroeg of ik een column wilde schrijven, kon ik gewoon geen nee zeggen. De kans om over deze parel in het zuiden te schrijven laat ik niet liggen! Na een paar mailtjes bleek dat Erwin over Karpathos gaat schrijven en gezien zijn vorige columns weet ik zeker dat hij haar alle eer aan zal doen. Met veel plezier vertel ik dan graag wat meer over mijn leven hier op Karpathos.
Om te beginnen zal ik mij even voorstellen. Mijn naam is Melina Luijendijk en sinds 2009 werk ik als reisleidster voor Sunweb op Karpathos. Na mijn studie in Breda ben ik eerst gaan werken bij dé Bank om vervolgens een overstap te maken naar een detacheringsbureau. Het was op een regenachtige zondagmiddag dat ik op de bank zat en dacht “wat heb ik nou altijd echt willen doen op zakelijk vlak?”. Geloof het of niet maar daar kwam defensie uit en reisleiding. Dus in een wat balorige bui voor beide gesolliciteerd. Voor het eerst van mijn leven was ik blij met een afwijzing, want wellicht had ik dan nu ergens in de woestijn gezeten. Echter ben ik ook nog niet eerder zo zenuwachtig geweest voor een sollicitatie! Toen ik het formulier had ingevuld en het wat had laten bezinken, werd het met de dag duidelijker. Ik moest en zou die baan krijgen! Ja dan wil het wel met de zenuwen. De volgende dag kregen we gelukkig al het verlossende woord en nog geen maand later was ik dan echt op weg naar mijn nieuwe leventje in Griekenland.
Al ging deze reis niet echt zonder slag of stoot. Omdat er op Karpathos enkel in de zomermaanden rechtstreeks gevlogen wordt, moest ik via Rhodos. Vanuit daar moest ik de volgende dag met het lokale vliegtuig, ook wel ‘de mug’, doorvliegen. Het is nog zo’n klein propellervliegtuig met niet meer dan 40 stoelen en is vergelijkbaar met een busdienst. Na Karpathos vliegt hij namelijk nog verder naar Kassos en Kreta. Maar dan moet je dat vliegtuig wel halen! De reisleidster van Rhodos vertelde me dat ik opgehaald werd door een taxi rond 05.00uur. Om 06.30uur vertrok het vliegtuig en dan had ik voldoende tijd. Behalve dan dat de taxi maar niet kwam! Ik sprak nog geen woord Grieks en de bewaker geen woord Engels. Elke keer als ik taxi zei begon hij te glimlachen, “yes taxi”….”no! here no taxi!”….”yes taxi”….hmmm dan zit er toch echt niets anders op maar wat vond ik het vervelend dat ik de reisleidster uit haar bed moest bellen! Zij regelde mijn reddende engel. Stelt u zich voor: een lange man, gebruinde huid, donkere krullen in een staart, een witte blouse die ver openstaat waardoor het weelderige borsthaar goed zichtbaar is samen met de gouden ketting waar een kruis aanhangt. Ziet u het? Juist! Mijn reddende engel. Maar nu had deze meneer niet alleen de taxi die mij op tijd naar de luchthaven zou brengen, hij had ook een hoop wijsheid die hij met mij wilde delen. Of eigenlijk was het er maar één. Pas op voor de Griekse mannen!
Na een enerverende rit en vlucht kwam ik dan eindelijk aan op mijn eiland, vol verwachting uitkijkend naar de agent die mij wegwijs zou maken. Nu had ik wel verwacht dat hij wellicht niet op tijd zou zijn, dus toen ik mijn koffers had ben ik op een bankje gaan zitten buiten, heb ik genoten van de opkomende zon en met handen en voeten een gesprek gevoerd met twee taxichauffeurs. Na een half uur was er nog steeds geen agent. Destijds vond ik een half uur toch wel echt te lang voor iemand die te laat is. Nu kijk ik er niet eens maar van op. Maar ik moest hem wel zien te vinden. Vandaar met één van de chauffeurs richting de stad. Het vonkje sloeg al over toen ik de trap afliep van het vliegtuig, het werd een kalverliefde tijdens de zonsopgang maar tijdens de rit naar de stad werd ik tot over mijn oren, hoteldebotel verliefd op dit prachtige eiland! Eenmaal aangekomen bij het kantoor was de agent binnen een mum van tijd op de hoogte gebracht van mijn komst en werd mij verteld op het enige terras wat klaar was voor kantoor, te wachten tot hij kwam. Ik neem plaats en een vriendelijke, oudere man neemt mijn bestelling op. Terwijl ik wat zit weg te mijmeren met het uitzicht over het typisch Griekse haventje, komt de ober aan mijn tafel met mijn eerste Griekse koffie en zegt “Goedemorgen”. Vol verbazing kijk ik hem aan. “Ben je Nederlands?!?”. “Nee ik spreek een klein beetje”. Inmiddels kwam de agent aan en hebben we het gesprek niet voort kunnen zetten, maar dat hebben we inmiddels ruimschoots ingehaald. In het Engels welteverstaan.
Al jaren begint Sunweb als eerste met de vluchten naar Karpathos en zijn wij ook de laatste die vertrekken. Er was dus bij mijn aankomst nog helemaal niemand anders qua reisleiding en het lijkt wel alsof mijn komst werkte als een soort startschot om te beginnen met poetsen. De eerste dagen waren alle hotels en restaurants nog in ‘wintermodus’; lege zwembaden, terrassen niet geveegd, meubilair nog op elkaar gestapeld etc., kortom in mijn optiek zorgwekkend onvoorbereid. Hoewel ik niet eerder in of met de Griekse cultuur had samengewerkt, was ik me wel bewust van de “rustig aan” mentaliteit. Vandaar ook mijn bezorgdheid of alles daadwerkelijk wel op tijd klaar zou zijn, het was immers nog maar een week voor de eerste aankomst! Hoe ze het doen verbaast me elk jaar weer, maar is het twee dagen voor de vlucht nog één groot zooitje, op de aankomstdag is alles spik en span!
Mijn eerste jaar heb ik mezelf volledig ondergedompeld in de Griekse cultuur. Ik wilde alles weten over de tradities en gebruiken. Omdat ik de eerste reisleidster was op het eiland heb ik me op sociaal gebied volledig gefocust op het leggen van contacten met de lokale bevolking. Ik ging mee naar bruiloften, doopfeesten, verjaardagen, (nationale) feestdagen, alles wat maar met de Griekse cultuur te maken had wilde ik meebeleven! De oprechte passie waarmee emoties worden gevoeld en gedeeld, al is het maar tijdens het eten over hoe lekker het is, vind ik nog steeds geweldig om te zien. Ik voelde mij die zomer alsof ik het paradijs op aarde had gevonden en wilde dan ook niets liever dan weer terug na mijn winterseizoen in Oostenrijk. Wat was ik opgelucht en blij dat ik ook weer terug mocht! En het is in die tweede zomer dat ik wederom mijn hart verloor. Waar een “Goedemorgen” al niet goed voor kan zijn!
Na de zomer van 2010 heb ik in de wintermaanden nog een seizoen gewerkt op Tenerife, volop uitkijkend naar mijn terugkeer naar Karpathos. Omdat de leefsituatie in de winter hier volledig het omgekeerde is van de zomer, er is werkelijk niets te doen, is het als Griek vrij lastig om werk te vinden laat staan als buitenlander die de taal niet machtig is. Omdat mijn vriend al eerder in Nederland had gewoond, besloten wij het in Nederland te proberen. In alle opzichten leek het ons beter. Meer financiële zekerheid omdat we niet seizoensgebonden zijn, betere faciliteiten qua zorg, hogere leefstandaard etc. Eenmaal in Nederland bleek het echter veel lastiger dan gedacht om voor hem werk te vinden. Keer op keer werd hij afgewezen omdat hij de taal niet machtig genoeg was. Zelf was ik op dat moment aan het werk op het hoofdkantoor en hoewel het zeker interessant was om de achter de schermen ervaring op te doen, kon ik niet meer wennen aan de vaste werktijden en de Nederlandse plancultuur. De keus om weer terug te gaan was dan ook snel gemaakt en ook om dit keer in de winter te blijven. We konden in een huis van een vriend om het eerst eens uit te proberen. Want ook al leek het mij fantastisch, zonder het te doen weet je nooit zeker hoe het bevalt.
De eerste maanden vond ik het moeilijkst. Omdat men hier gewend is aan het ritme van zeven maanden keihard werken en dan vijf maanden helemaal niets doen, had iedereen om mij heen dat ritme zo te pakken. Bij mij zit de Nederlandse cultuur dan toch nog wat meer ingebakken. Als je niets doet is je dag verpest. Ik moest en zou dan ook wat doen elke dag, maar wat? We hebben hier geen bioscoop, musea, theaters, bowlingbaan, sportverenigingen of andere faciliteiten dus het komt echt aan op je eigen creativiteit. Nu staat Karpathos bekend om de vele wandelroutes en in de zomer kan ik deze niet lopen omdat ik bereikbaar moet blijven voor de gasten. Maar nu had ik alle tijd van de wereld en wat was het geweldig! Samen met de hond en vrienden, zijn we regelmatig op pad geweest en hebben prachtige plekjes van het eiland gezien. Natuurlijk mag de olijvenpluk niet ontbreken en dat hele proces van boom naar pers was ook een geweldige ervaring. Daarnaast ben ik begonnen met het volgen van Griekse les en inmiddels gaat het verstaan al stukken beter, maar het spreken blijft lastig. Het niets doen ging zelfs wennen en de tijd vloog voorbij.
Het leven op Karpathos is met name in de winter ‘back to basic’. We zijn afhankelijk van de ferry’s vanuit Rhodos en Athene voor de voorraden in de supermarkten en met name in de winter wil het weer nog wel eens er voor zorgen dat deze weken achter elkaar niet aankomen. Ook qua koken ga je hier weer terug naar de beginselen want kant en klare zakjes, pakjes en sausjes hebben we amper. Tijd hebben we echter genoeg, dus uren in de keuken of een rondje eiland voor één ui worden gewoon leuke bezigheden!
Karpathos: traditionele muziek: "Monovasia"
De omschakeling van winter naar zomer vind ik één van de meest interessante momenten van het jaar. Wanneer je door de straten loopt voel je gewoon de energie van iedereen. We kunnen weer aan de slag! Je kijkt met elkaar uit naar de bezoekjes van vrienden en familie, met elkaar hoop je op een goed seizoen waardoor de winter wat makkelijker te overbruggen is in financiële zin en je kan niet wachten om de mensen te ontmoeten; hun verhalen te horen over ‘thuis’, mee te genieten van de ervaringen die ze hebben tijdens de vakantie en het stukje geluk terug te zien op de gezichten als ze bij vertrek vertellen hoeveel ze hebben genoten!
Ik ga er vanuit dat Erwin u zal overdonderen met zijn column over de pracht van het eiland en ik kijk er naar uit u hier te mogen verwelkomen!
Op deze column rust copyright: Niets uit deze website mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar worden gemaakt, in enigerlei vorm of wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opname of enige andere manier. Dit is alleen mogelijk na voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
