Wellicht volgt u onze Facebook pagina en leest u onze jaarlijke “vakantiemijmeringen”: lome beslommeringen over voorvalletjes en situatietjes in Griekenland. Jaarlijks, gedurende drie weken zijn dit vrijwel onze enige publicaties. Ze verschijnen onverwacht eerst op onze Facebook pagina, om in het late najaar gebundeld te verschijnen op onze website: Onderstaand editie 2022!

Vakantie mijmeringen 2022: een extraatje: concerten:

Onze Facebook column “vakantie mijmeringen” start normaal gesproken in september als onze reguliere columns op Facebook en onze website wegens vakantie een maand “stil liggen”. De “mijmeringen” verschijnen op onze Facebook pagina onverwacht, alsof u er ter plaatse bij bent, behalve deze: een extraatje: concerten: Want bent u op vakantie in Greece?: bezoek eens een concert! Tijdens onze vakanties in Greece bestuderen we uitgebreid lantaarnpalen en elektriciteitsmasten: vreemde hobby hoor ik u denken. Maar naast de overlijdensberichten hangt op deze palen / masten ook vaak de plaatselijke concert agenda! Soms van jaren geleden, maar ook hangt er soms een actueel concert tussen. Het zou zomaar uw favoriete Griekse artiest kunnen zijn: zij geven gedurende de zomer vaak concerten in Greece en misschien in de (omgeving) van het dorp / op het eiland waar u verblijft. Gedurende de winter treden zij op in zogenaamde “bouzoukia” en betaalt u vaak een vermogen om daar bij aanwezig te kunnen zijn. In tegenstelling tot de “bouzoukia” concerten blijken locale concerten vrijwel altijd betaalbaar. Tijdens ons verblijf op het schiereiland Pilion bestudeerden we een lantaarpaal: heus?: Een concert van de Cypriotische zanger Mixalis Xatzigiannis! Ongelogelijk! Hier? We doorkruisten de straten van Volos op zoek naar kaartjes, want sinds we zijn stem hoorden in een cocktail bar op Kreta zijn we fan. Het werd een magische avond! Ik herinner mij de oudere dame die naast mij zat: zij ging “helmaal uit haar dak” terwijl haar zoon als een marmeren Griekse adonis onbeweeglijk naast haar zat! Op de hellingen boven het stadion waarin het concert plaatsvond dansten mensen in het licht van de koplampen van hun auto 's.  Jaren later ontdekten we dat er tijdens ons verblijf in Athene een concert zou plaatsvinden van een van onze favoriete Griekse artiesten: namelijk Haris Alexiou. Een “droom” concert in het Herodus Atticus Theater op de Acropolis en ja, we hadden fantastische plaatsen: zicht op “orchestra” (podium) en Partenon. Een onvergetelijke avond met zicht op maan boven Parthenon en met tussen mijn knieën het hoofd van de bezoeker een rij onder mij en mijn hoofd tussen de knieën van de bezoeker boven me in een antiek theater dat de gehele dag in de brandende zon werd opgewarmd voor een onvergetelijk concert! Er bestaat een DVD van en deze speel ik “grijs”! Tijdens datzelfde verblijf in Athene waren we op weg naar ons favoriete restaurantje en kwamen we terecht op het stadhuis plein: een drukte van belang want er stond een groot podium en er werden stoeltjes in keurige rijen opgesteld, Er vond een generale repetitie plaats. Natuurlijk informeerden we naar het wat, wanneer en hoeveel. We dineerden snel en even later zaten we op tijd voor een prachtig concert dat bovendien gratis was! Mag ik u adviseren de lantaarnpalen en elekticiteitsmasten wat vaker te bestuderen want onverwacht vindt u daar het concert van uw “dromen”: en misschien zelfs gratis! Zo ook een concert in het kader van het jaarlijkse muziek festival in het Kretenzische dorp Houdetsi: eveneens was dat concert gratis te bezoeken en duurde tot diep in de nacht!

Vakantie mijmeringen: vliegen in vervlogen tijden:

Voor de jongere generatie is het bijna onmogelijk zich voor te stellen wat er tot in de jaren negentig van de vorige eeuw bij kwam kijken als je een zorgenloze vakantie in het buitenland wilde doorbrengen. We leven in een tijdperk waarin dankzij de komst van internet alle benodigde informatie over bestemmingen kunnen opzoeken en doen boekingen vanuit onze luie stoel. Google Maps wijst ons de weg via ons mobieltje. Nog niet eens zo lang geleden was dat heel anders... Voor de jongere generatie misschien onvoorstelbaar, voor de oudere mischien een " walk down memory lane": De reis begon in die jaren op het reisbureau. Met stapels kleurrijke brochures vol vakantie voorpret kwam je thuis en het zoeken naar de voor jouw ideale bestemming en accommodatie kon beginnen. En zo ook de voorpret. Terug naar het reisbureau waar een medewerker gegevens over de accommodatie kon opzoeken in het naslagwerk "Toeristiek". Enkele telefoontjes en wat type werk later was de boeking een feit en kon het aftellen beginnen. Reisverzekering afsluiten, geld wisselen, extra girobetaalkaarten of eurocheques aanvragen: je moest er voor de deur uit. Het vliegen op zich was een hele happening: je ontving een papieren krant naar keuze aan boord. De cabin crew kwam langs met pinda 's en drankjes. Het "Wolkenwinkeltje" verkocht toen nog het Swiss Army Knife en er werd een maaltijd geserveerd die afgestemd was op de bestemming waarop gevlogen werd. Later verschenen er schermen met entertainment programma's en kon je kiezen uit diverse radio zenders. Wat betreft de bagage afhandeling waarover op dit moment (terecht) veel te doen is, is er echter weinig of niets veranderd. Op de bestemming zelf moest er na aankomst direct gebeld worden met de thuisblijvers: even laten weten dat je veilig geland was. Sindsdien is er zoals gezegd veel veranderd: geld pinnen we gewoon uit de muur. Sinds de aanslagen op de Twin Towers in New York op 11 september 2011 zijn de veiligheids voorschriften uitermate streng: zelfs een nagelschaartje mag niet meer in de handbagage. De maaltijd is vervangen door een " à la carte menu" met als hoogte punt een vet saucijzenbroodje en als je pech hebt vis je helemaal achter het net: is jouw keuze op voordat de trolley bij jouw rij is aangekomen. Het entertainment is beperkt tot de reddingsvest demonstratie en de rijen bij de telefoons zijn verdwenen: nog voor je in de terminal bent aangekomen heb je de thuisblijvers al geïnformeerd dat je veilig bent geland. Wat echter nog steeds ongewijzigd is, is de ergernis bij de bagageband: iedereen wil zijn of haar koffer zo spoedig mogelijk van de bagageband halen. Voordringen en mopperen is eerder regel dan uitzondering. Het kan niet snel genoeg gaan: in het vliegtuig staan passagiers gebogen onder de bagagevakken te wachten om zich in de rij richting de uitgang te voegen. Reizen is van alle tijden. Echter, in moderne tijden wordt het ons erg gemakkelijk gemaakt. Dingen veranderen, sommige dingen echter niet: dan maken we het ons onszelf zo ongemakkelijk...

Vakantiemijmeringen: druk, druk druk..?

De vakantiepret begint met het doorspitten van reisgidsen en het afstruinen van websites op internet. Wat moeten we beslist gezien hebben, wat mogen we echt niet missen?! Sommigen gaan zelfs zover dat zij informatie inwinnen waar je het beste kunt eten en tegenwoordig kun je het menu van het restaurant thuis al inzien: nog makkelijker dan het bekijken van de plaatjes van de gerechten op het menu ter plaatse... Nu moet ik eerlijkheidshalve bekennen: tot een tiental jaren geleden vulde ik mijn verblijf in Greece ook al thuis in: met name met kunstreisgidsen. Het thuis napluizen van menukaarten is voor mijzelf nog steeds "not done"! Tot een tiental jaren geleden... Op weg naar een of andere bezienswaardigheid stopten we voor een korte pauze in een bergdorpje en streken neer op de aangename, schaduwrijke plateia. Het voorgenomen half uurtje werd gevolgd door enkele "Griekse kwartiertjes". Het gooide ons voorgenomen dagprogramma wel in de war, maar we besloten er aan toe te geven. Eergisteren zaten we op de Superfast 4 van Hellenic Seaways op weg van Piraeus naar Amorgos. Ik zag het Engelstalige koppel zoeken naar hun stoelnummers: ze zaten bij ons en spraken met onmiskenbare Amerikaanse tongval. We raakten aan de praat. Amerikanen "doen" normaal gesproken heel Europa in 14 dagen en weten op een gegeven moment niet meer waar ze zijn. Dit koppel was echter anders: afkomstig uit Denver, Colorado, hadden ze grote bewondering voor de Europese cultuur. Maar waren niet in de valkuil Europa in veertien dagen getrapt. Ze reisden naar Amorgos, zouden later doorreizen naar Naxos en op de terugreis naar huis nog enkele dagen Amsterdam bezoeken. Of we nog tips voor hen hadden? De waardevolste die we konden geven was: geniet van het moment: geen druk dagprogramma en laat je meevoeren door het ritme van de dag ter plaatse. We hebben het op vakantie immers zo druk als we zelf willen toch?

Vakantiemijmeringen: "fashion victims" bij het klooster!

Ruim 28 jaar geleden bezocht ik voor het eerst het Kykkos klooster op Cyprus. Bij het boeken van de excursie werd reeds gewezen op het feit dat je "respectvol" gekleed moest zijn. Tijdens de busreis er naar toe vertelde de hostess dat er bij de ingang van dit beroemde klooster diverse kledingstukken en draperieën beschikbaar zouden zijn om aan de "dress code" te voldoen. Enkele jaren later bezocht ik het klooster opnieuw, dit keer met mijn moeder. Er werd gewaarschuwd dat de eerder genoemde kledingstukken niet langer beschikbaar werden gesteld. Mijn moeder en ik waren keurig voor dit kloosterbezoek gekleed. Zo niet de zeventiger voor ons. Hij was gekleed in een te kort groen - glanzend Adidas broekje en een "gaatjes" hemdje. Terwijl de touringcar zich omhoog slingerde door het Trooödos gebergte begon hij zich in het smalle gangpad om te kleden: zich vastklampend aan de stoelen aan weerszijden van hem. Het uitzicht werd er niet beter op! Dit jaar bezochten wij het spectaculair gelegen klooster Hozoviotissa op Amorgos. Zwetend en puffend in lange broek klauterden wij naar boven. Terwijl wij door het indrukwekkende klooster liepen werd een meneer gekleed in een om zijn middel geslagen strandlaken terug naar buiten gestuurd. Daar was de "fashion shop" met oversized broeken en rokken. Hij bleek net op tijd te zijn want over het in de brandende zon gelegen pad zwoegden diverse "niet respectvol" gekleede mensen naar boven om voor de verrassing te komen staan dat ondertussen in de "boutique" een totale "leegverkoop" heeft plaatsgevonden. Persoonlijk begrijp ik het probleem niet: waarom kan menig toerist zich zelfs voor even niet aanpassen aan de waarden en normen ter plekke? Waarom denkt menigeen: "het zal wel, ik doe gewoon mijn ding"! Bij laatsgenoemde klooster loopt bij de ingang ene Christos rond. Hij ziet toe of eenieder respectvol gekleed is. Eh, nee: hij geeft geen kledingadviezen!

Vakantiemijmeringen: Grieks ontbijt:

We zijn in afwachting van het vertrek van onze Superfast ferry van Folegandros naar Milos. Ons verblijf in een accommodatie net buiten Chora is ons uitstekend bevallen. Op een kleinigheidje na: de prijs van het ontbijt in het hotel. Want laten we wel wezen: € 20,- p.p. voor een ontbijt is aan de prijzige kant, toch? Temeer omdat we op de eilanden kunnen dineren voor ongeveer € 35,- voor twee! Ik wil beslist niet als zuinige Hollander over komen, en vakantie mag best wat kosten. Maar een grote ontbijter ben ik niet: dan is wat toast met wat jammetjes en eieren in welke hoedanigheid dan ook duur betaald. Net buiten het straatje naar ons hotel bevindt zich een ontbijt restaurantje. Terwijl ik u schrijf zitten we in het tuintje achter het restaurantje waar we al enkele ochtenden hebben ontbeten voor ongeveer € 12,- p.p.. We zitten hier heerlijk in de schaduw. Zojuist kwam een Spaans gezelschap met een tekkeltje aarzelend de tuin in. Ik zag ze eerder staan twijfelen en dralen: zullen we wel, of toch maar niet? Hier geen witgesteven tafelkleden of keurig gedekte tafeltjes. Niets is "opgeleukt". Geen ontbijtbuffet à la " all you can eat". De bediening misschien wat stug, eerder wat onbeholpen misschien, maar het ontbijt is heerlijk. Huisgemaakte sinaasappel marmelade en heerlijke bergthee met honing. Voor de verwende ontbijter staan er ook crêpes en yoghurts met muesli en / of fruit op het menu. Overigens bestaat voor menig Griek het ontbijt slechts uit koffie en een sigaret! Het tekkeltje heeft er wel zin in en trekt het baasje in "volle kracht voorruit" naar een schaduwrijk tafeltje. Het toilet bevindt zich in de tuin en ja hoor: de deur kan op slot. Wat een geruststelling dat je de deur niet met een voet hoeft te barricaderen! Overigens is de toilet etiquette eenvoudig: deur dicht: bezet, deur open: vrij. Maar tja: dat moet je wel weten.

Vakantiemijmeringen: laatste plons in zee: 

Gniffelend volgen we de weerberichten uit Nederland: "...wat zeg je? Regent het? Ach wat sneu, en hoe koud is het? Zestien graden"? Behaaglijk draaien we ons nog eens om op ons zonnebedje in de schaduw. Maar aan alle dingen komt een einde, dus ook aan luieren op het strand en dit is onze laatste stranddag... We zijn er dan ook al vroeg en de beachboy brengt vers geperst sinaasappelsap. " Nog 5 dagen". Zucht hij. Dan heeft hij eindelijk vakantie en gaat hij speervissen met zijn vrienden. Ik zeg niets: het is een klein strandje met slechts een twintigtal parasols die zo op het einde van het seizoen niet eens voor de helft bezet zijn. In mijn jonge jaren deed ik mijn vakantie werk aan een lopende band... Maar goed, als ik straks voor de laatste keer de zee in ga doe ik dat als altijd heel bewust: niet lachen: k heb daarbij een ritueel. Ik wrijf mijn huid helemaal in met zeewater en laat het opdrogen. Gewapend tegen een winderige, natte herfst en winter denk ik dan: het Griekse zeewater zit immers in mijn poriën...

Vakantiemijmeringen: hondjes in de branding: 

Ik lig op te drogen na de laatste plons in zee van dit seizoen. Opnieuw geniet ik volop van het strandleven. Het is inmiddels namiddag, het zogenaamde "gouden uurtje" laat nog even op zich wachten, de locale witte wijn echter niet. Voor mij in de kabbelende golfjes probeert een stelletje hun hondje kennis te laten maken met de genoegens van de zee. Daar is het beestje het echter niet mee eens en het trekt met alle kracht aan de lijn om weer veilig met vier voetjes op het strand te komen staan, staartje tussen de achter pootjes. Hoe anders is dat met onze Sam! Ons Bordertje is voor niets en niemand bang! Zelfs voor de golven van de Noordzee niet, al houden we ons hart vast: zo 'n klein hondje en die hoge golven! Natuurlijk missen we onze Sam, de Griekse katten die ons op het terras komen opzoeken kunnen uiteraard zijn plaats niet innemen. Ik verheug me er al op om hem weer op te halen bij de kennel. Hij logeert op een boerderij en zal net als vorig jaar vreselijk naar koeien ruiken. Geen probleem: als ik hem opgehaald heb mag hij in bad: vindt hij niet leuk, liever de hoge Noordzee golven...

Vakantiemijmeringen: ferries & haventjes (slot)

Inmiddels brengen we de laatste uurtjes door op Griekse bodem. De vakantie in ons geliefde Ellada zit er weer op en we bereiden ons voor op de terugreis naar een herfstig Nederland. Eergisteren maakten we de overtocht van Milos naar Pireus met de Champion Jet 2. Telkens weer verbaas ik me er over hoe uit deze ogenschijnlijke chaos (een Grieks woord overigens) een ordentelijke afvaart plaats kan vinden, volgens "timetable" bovendien! Mannen aan boord en op de kade schreeuwen onverstaanbare dingen over en weer, druk gebarend naar voetpassagiers en automobilisten. Ervaren ferry gebruikers met daartussen onzekere toeristen. Veiligheid voorschriften klinken krakend en onverstaanbaar in het Grieks en Engels in de verblijfsruimten. Niemand die daar aandacht aan besteedt trouwens. Op de bijbehorende video demonstreren 3 kinderen het gebruik van het reddingsvest: het is bijna te komisch terwijl het eigenlijk een serieus iets zou moeten zijn. Tijdens een overtocht met een "Flying Dolphin" naar Skopelos werd een dergelijke video ook vertoond: stewardessen lieten daarin eveneens het gebruik van reddingsvesten zien. Daarna viel ik bijna van mijn "vliegtuigstoel" want na het bevestigen ervan was het allerbelangrijkste: zorg dat je kapsel goed zit! Als twee mooie zeemeerminnen drapeerden zij hun krullende lokken over het reddingsvest: vast pas naar de kapper geweest speciaal voor de opname van deze uiterst belangrijke video. Dit terwijl de enige twee uitgangen nog net niet helemaal gebarricadeerd waren met de bagage van passagiers. Nu maar hopen dat de Dolphin geen dartelende sprongen gaat maken waar dolfijnen immers bekend om staan... Op Kalymnos verbaasde ik me over de stuurmanskunst van de kapitein op een ferry. In de avond zaten we te eten op een terras op het strand in de buurt van de aanlegplaats van de ferry. We zagen hem in de verte aankomen...hij kwam steeds dichterbij...naderde het terras! Oei... Het leek alsof de reusachtige ferry op het strand tot stilstand zou komen en menigeen zat klaar om weg te springen. Kundig draaide de kapitein de ferry achteruit richting kade en als altijd kwam alles toch nog op tijd goed!

Dit was de laatste “mijmering” van 2022: graag tot volgend jaar!