Wellicht leest u tijdens uw vakantie wel eens een boek dat zich afspeelt in uw vakantieland. Ik wel althans, en in mijn geval lees ik dus graag boeken die zich afspelen in Griekenland. Ook dit jaar gingen er enkele van deze boeken in de koffer, en dit keer had ik gekozen voor boeken van Wilma Hollander. Deze in Kato Gatzea in Pilion wonende Nederlandse schrijfster heeft een gemakkelijk lezende schrijfstijl. Haar boeken lezen heerlijk weg, en zijn ideaal voor een heerlijke stranddag, waarbij het geen probleem is als de oogjes even dichtvallen. Onderstaand maakt u kennis met de vrouw achter deze boeken. Helaas vond het interview niet in het prachtige Pilion plaats, maar via de email. Hoogste tijd om weer eens terug te gaan naar deze prachtige streek!
Waar komt uw passie voor Griekenland vandaan?
Mijn passie is pas ontstaan nadat ik hier kwam wonen. Ik wist dat je in Griekenland leuk vakantie kon vieren, dat er veel zon was en dat de mensen er heel gastvrij waren, maar daar hield het mee op. Als ik zo terugkijk, zijn we eigenlijk wel behoorlijk ‘blanco’ aan ons Griekse avontuur begonnen…
Wat kunt u vertellen over uw eerste kennismaking met Griekenland? Waar was dat?
Mijn eerste kennismaking met Griekenland was in 1974, toen ik als KLM-stewardess een 24-uur ‘stop-over’ maakte in Athene onderweg naar Bahrein. Ik nam me toen al voor om ooit een vakantie in Griekenland door te brengen, maar dat is er pas in 1998 van gekomen: twee weken luieren in Pilion. Het Griekse vakantiegevoel beviel goed, en vakanties in Chios en Skyros volgden, maar hoewel we het daar ook heel mooi vonden, hadden mijn man en ik allebei zoiets als: ‘Ja, dit is wel leuk, maar het haalt het niet bij Pilion!’ Blijkbaar waren we toen al besmet met wat ik later het Pilion-virus zou gaan noemen.
U heeft op een gegeven moment besloten om naar Griekenland te verhuizen, waarom Pilion, deze keuze ligt niet erg voor de hand?
De keuze om naar Pilion te emigreren was eigenlijk meer een opwelling. Ik wilde altijd al voor een aantal maanden in het buitenland werken en wonen, en besloot in 2004 dat het ‘nu of nooit’ was. Na wat denk- en zoekwerk solliciteerde ik naar een seizoensbaan als hostess bij een Griekse reisorganisatie met het voornemen om na die zeven maanden ons Nederlandse leventje weer op te pakken. Toen ik echter tot mijn grote verbazing als bestemming het schiereiland Pilion kreeg toegewezen, zei mijn man: ‘Kijk, dáár zou ik nu wel voorgoed heen willen, want dan heb je de sfeer van een eiland, maar de voordelen van het vasteland onder handbereik.’ We keken elkaar aan, zagen de glinstering in elkaars ogen en vier maanden later, op 10 april 2005, hadden we ons hele hebben en houwen verkocht of weggegeven en waren we op weg naar een nieuwe fase in ons leven. Het was dus meer een gevoel dan een bewuste keuze. We kenden Pilion alleen van die tweeweekse vakantie, we waren beslist geen echte Griekenland-liefhebbers, maar op de een of andere manier werden we door ‘het lot’ richting Pilion geduwd. Het was een kans die we met beide handen hebben gegrepen, en eentje waar we geen spijt van hebben gehad.
Spreekt u zelf Grieks? Kunt u nog een leuke anekdote vertellen uit uw begintijd in Pilion?
Ik kan me inmiddels aardig redden met de taal, maar ‘goed Grieks’ is het zeer beslist niet. Als schrijfster, redactrice en vertaalster ben ik dag in dag uit met woorden en taal bezig, waardoor ik in mijn weinige vrije uurtjes niet de energie noch de concentratie kan opbrengen om me op de juiste wijze te verdiepen in het Grieks. Het blijft dus behelpen, maar dat weerhoudt me er niet van om hele gesprekken te hebben met mijn Griekse dorpsgenoten. En ja, natuurlijk zorgt dat soms voor hilariteit. In ons allereerste jaar heb ik mijn buurvrouw in alle onschuld verteld dat mijn echtgenoot een hond (skýlos) was, terwijl ik bedoelde dat hij met hout (ksýlos) werkte. Ik had op dat moment een blauw oog vanwege een kleine oogoperatie, dus je kunt je voorstellen dat de buurvrouw me enigszins geschokt aankeek. Pas toen ze aarzelend vroeg: ‘Bedoel je dat hij een ‘waf, waf’ is?’ begreep ik dat er iets was misgegaan in mijn zin. En een paar jaar later heb ik zeker een kwartier lang een heel gesprek gevoerd in de vaste overtuiging dat we het over wijnen (krassiá) hadden, terwijl mijn gesprekspartners het over de temperatuur (thermokrassía) bleken te hebben. Verwarring alom dus, maar wel eentje die de feestvreugde verheugt, denk ik dan maar.
Wanneer bent u begonnen met schrijven? Wat was uw eerste publicatie?
Ik schrijf mijn hele leven al, dat zit gewoon in mijn bloed. Ik had wel eens verkondigd dat ik ooit een boek wilde schrijven, maar dat was een lange termijn-project, omdat ik vond dat je daarvoor eerst heel veel levenservaring moest opdoen. In 1987 schreef ik echter het verhaal Vissersvrouw, een ode aan mijn betovergrootmoeder. Het paste helemaal in een schrijfwedstrijd die mijn toenmalige woonplaats Vlaardingen toevallig net op dat moment organiseerde, dus heb ik het in een opwelling ingezonden. Het leverde me een eervolle vermelding en een radio Rijnmond-interview op, omdat het werd uitgekozen als kerstverhaal voor de speciale kerstuitzending. Het duurde echter nog tot 1999 voordat ik, aangespoord door anderen, serieus een poging ondernam om iets met mijn schrijftalent te doen. Ik was er zelf namelijk nog steeds niet van overtuigd dat ik het daadwerkelijk in me had om hele boeken te schrijven. Pas nadat ik vijftig korte damesromannetjes had geschreven, die ook nog eens allemaal uitgegeven werden, vond ik dat ik genoeg ervaring en zelfvertrouwen had om een gooi naar een ‘Echt Boek’ te doen. Dat werd de roman Onder de Griekse zon uit 2008, en vanaf dat moment is mijn schrijverscarrière in een stroomversnelling geraakt. Komende november verschijnt mijn zevende roman Verscheurd verlangen en de achtste – Opnieuw verbonden – hoop ik in het voorjaar 2014 af te leveren.
Voor de lezer die niet bekend is met uw werk: hoe zou u uw boeken willen omschrijven?
Mijn romans vallen officieel onder de noemer liefdesromans. Mijn hoofdpersonen zijn echter geen zwoele typjes, maar nuchtere Hollandse vrouwen van alle leeftijden, die veelal door de omstandigheden worden gedwongen hun leven abrupt om te gooien. De liefde komt uiteraard altijd om de hoek kijken, omdat dat nu eenmaal hoort bij het liefdesromangenre – net zoals je bij een thriller of detective al van tevoren weet dat er een moord zal plaatsvinden. Ik overgiet een en ander wel eens met een roze sausje en mijn verhalen hebben ook meestal een happy end, maar omdat ze zich met name afspelen in Griekenland en in het bijzonder in Pilion, kan ik er ook heel veel in kwijt over wat ik hier zelf meemaak. Dat kunnen grappige cultuurverschillen zijn, of bestaande locale legendes die ik door mijn verhaal weef, maar bijvoorbeeld ook de angst die ik voelde toen in 2007 een groot deel van de Pilionse natuur door een mega-bosbrand in de as werd gelegd. Kortom, mijn boeken zijn eigenlijk een luchtige mengeling van fictie en werkelijkheid, met ruimte voor een lach en een traan, en voorzien van vele warme Griekse zonnestralen.
In diverse boeken komen aantrekkelijke, hartstochtelijke Griekse mannen voor. Heeft u zelf een Griekse liefde gevonden?
Nee hoor, ik ben al vijfendertig jaar zeer gelukkig getrouwd met mijn eigen onvervalste Rotterdamse zeeman, daar kan geen andere man tegenop. Wat natuurlijk niet wegneemt dat het altijd leuk is om te dromen over knappe mannen – of over hen te schrijven. En dat doe ik dus ook. Met veel plezier!
Veel van uw boeken hebben Griekenland als thema. Zoals we allemaal weten spelen er vandaag de dag vele belangrijke thema 's in Griekenland. Toch vind men deze niet, of slechts zijdelings terug in uw boeken. Heeft u daar een specifieke reden voor?
Liefdesromans worden veelal gelezen om even een paar uurtjes weg te vluchten uit de grimmige wereld van alledag, zodat je er daarna weer even beter tegen kunt om alle ellende het hoofd te bieden. Schrijnende verhalen over de Griekse crisis horen in dit genre niet thuis; als je daarover wilt schrijven of lezen, dan moet je een ander genre kiezen. Wat niet wegneemt dat ik binnen mijn romantische verhalen toch altijd probeer om een realistisch beeld te geven van de omstandigheden zoals ik die hier zie en interpreteer. In mijn nieuwe romans Verscheurd verlangen en Opnieuw verbonden spelen de crisis en de gevolgen daarvan wél een wat grotere rol dan men in eerdere boeken van mij gewend is, omdat ik als schrijfster inmiddels mijn eigen stijl heb gevonden en daarom wat ‘dieper’ durf te gaan dan in mijn vroegere romans. Maar ondanks dat zal het ook in de toekomst altijd bij een luchtige mengeling van fictie en werkelijkheid blijven. Als ik echt iets kwijt wil over maatschappelijke en politieke thema’s in mijn woonomgeving – want natuurlijk heb ook ik zo mijn eigen mening over bepaalde zaken – dan zal ik dat eerder doen via de maandelijkse column op mijn eigen website en mijn facebookpagina’s; daar is het op z’n plaats, niet in het soort romans dat ik op dit moment schrijf.
Wat merkt u zelf van de crisis voor de Griekse bevolking, kunt u daar een voorbeeld van geven?
Behalve dat alle ‘dagelijkse voorzieningen’ als boodschappen, stroom, water etc. zo ongeveer per kwartaal fors duurder worden, vind ik het meest schrijnende dat de gezondheidszorg en het onderwijs totaal op hun gat liggen. Ieder mens, ieder kind heeft recht op goede medische verzorging en kennis, dat zijn humanitaire basisrechten. Door alle idiote bezuinigingen en ontslagen zijn juist die mensen getroffen die niet de liggende gelden hebben om nog te betalen voor noodzakelijke medicijnen, voor doktersbehandelingen, voor privéonderwijs. Een van onze eigen ervaringen met de verslechterde gezondheidszorg was in februari van dit jaar, toen mijn man een week in het ziekenhuis in Volos heeft gelegen. De omstandigheden die we daar aantroffen verwacht je in een 3e wereldland, niet in een geciviliseerd Europees land. Dat zijn schokkende dingen om mee te maken. Wij kunnen ons gelukkig nog redden, maar het leed om ons heen is groot. Ik heb zoveel bewondering voor de mentaliteit van de Grieken. Want ondanks alles gaan ze door, met opgeheven hoofden, maken ze er het beste van, proberen ze de moed erin te houden door te genieten van dat wat er nog wel is: de zon, de familie, de vriendschappen… Er is veel misgegaan in dit land, dat kan en zál niemand ontkennen – ook de Grieken zelf niet. En er gaat nog steeds veel mis, maar dat een humanitaire ramp zoals die zich nu hier voltrekt door veel andere West-Europese landen wordt gezien als ‘eigen schuld, dikke bult’, daar kan ik me zo verschrikkelijk kwaad om maken. De schuldigen lopen vrij rond, zitten zelfs weer of nog steeds in de regering... Hoe is dat in vredesnaam mogelijk? Geld en macht zijn door de eeuwen heen altijd al belangrijker geweest dan het welzijn van een volk – van welk volk dan ook – en zolang dat de gangbare mentaliteit is van degenen die het voor het zeggen hebben, zal er weinig veranderen, vrees ik. Had ik maar een toverstokje, dan zag de wereld er héél anders uit!
In het boek “Bouzouki Boogie” voert u een dansende beer ten tonele, en in “Zomerdroom” wordt de vredige rust in Pilion wreed verstoord door een heuse moord. Waar haalt u uw inspiratie vandaan?
Ik word geïnspireerd door alles wat ik zie en lees en hoor. Zo ontstond de dansende beer na het lezen van een krantenartikel over het verbod op dansende beren in rondreizende circussen dat in die tijd toevallig net in Griekenland als wet aangenomen werd. En de onverwachte dood van een burgemeestersvrouw, die vlak bij ons toenmalige huis overleed onder enigszins vreemde en nooit opgehelderde omstandigheden, was de inspiratie voor het ontstaan van de Zomerdroom-moord. Een moord die geheel en al is voortgekomen uit mijn eigen fantasie, en door sommige recensenten als ‘wel erg onwaarschijnlijk’ werd afgedaan. Maar als ik aan een Griek vertel wat de plot is, dan wordt er begrijpend geknikt. Zij weten maar al te goed dat het inderdaad zo gegaan zou kunnen zijn, want hoe je het ook wendt of keert, onder de oppervlakte spelen zich hier nu eenmaal nog heel veel dingen af die ‘wij Nederlanders’ ons werkelijk niet kunnen voorstellen. Ik noem dat zelf ‘de zwarte kant van Griekenland’, een kant waar niet over gepraat wordt, maar eentje die wel degelijk nog bestaat en die ik dus heel soms ook in mijn verhalen verwerk. Op een luchtige manier, dat dan weer wel. Maar wat nu precies fictie en wat werkelijkheid is in mijn boeken… dat is iets wat alleen ik als schrijfster weet, en dat hou ik ook graag zo.
De meeste Nederlandse toeristen kiezen bekende strandbestemmingen als reisdoel. U woont zelf in het prachtige Pilion. Wat zou u onze lezers over Pilion kunnen vertellen om hen over te halen hun volgende vakantie hier door te brengen?
Pilion… is gewoon Pilion! Het is er onwezenlijk groen, kleurrijk in alle seizoenen, bevolkt met eigenwijze en bijzondere mensen, en het heeft de authentieke Griekse sfeer die de echte Griekenland-liefhebbers zoeken. We hebben strand, bergen, cultuur, natuur, kleine kust- en bergdorpjes, plus het vasteland op rij-afstand. Het leven is hier simpel, aangepast aan wat de natuur dicteert. Een vakantie in Pilion is altijd een avontuur, maar niet iedere toerist houdt daarvan. Zo laat het wegennet nogal eens iets te wensen over, wandelpaden kunnen zomaar eindigen in de bushbush, de vakantieaccommodaties zijn soms wat gedateerd en de service – of liever het gebrek daaraan – in winkels of bij instanties is niet altijd wat vakantiegangers verwachten. Maar de gastvrijheid van de bewoners, de levensblijheid, de ongerepte natuur en vooral de vrijheid van leven maakt een vakantie in Pilion werkelijk tot een onvergetelijke belevenis. Omdat er weinig informatie in het Nederlands te vinden is, heb ik destijds voor Nederlandse vakantiegangers de reisgids ‘Een Hollandse Kijk op Pilion’ geschreven. Daarin vind je niet alleen beschrijvingen van de streken en dorpjes, maar ook praktische tips op het gebied van o.a. openbaar vervoer, musea en wandelen. De reisgids is er zowel in gedrukte uitgave als in e-book en kan via mijn websites besteld worden.
Mist u Nederland wel eens, kookt u bijvoorbeeld wel eens “Hollandse kost”?
Ik zal altijd Nederlandse blijven, dat zit in mijn genen, maar ik mis Nederland niet. Het is tegenwoordig zo makkelijk om via internet verbonden te blijven met het achtergelaten vaderland. We luisteren vaak naar de Nederlandse radio, kijken regelmatig naar het NOS-journaal. Natuurlijk kan ik wel eens verlangen naar de goedgeoliede manier waarop de Nederlandse maatschappij werkt, naar alle sociale voorzieningen die daar zo normaal zijn, naar een lekkere nieuwe haring of een zak patat uit het vuistje, maar de vrijheid van leven die ik hier in Griekenland heb gevonden, is voor mij zo belangrijk dat ik de nadelen op de koop toe neem. En ja, natuurlijk eten we wel eens Hollandse kost als erwtensoep of peen en uien, maar dat is meer omdat we dat gewoon lekker vinden dan omdat het zo ‘Hollands’ is. Als ik wel eens iets mis, dan is dat de fysieke aanwezigheid en nabijheid van de mensen die ik achtergelaten heb – onze zoon, familie, dierbare vrienden en vriendinnen. Maar Nederland? Nee, echt niet!
Tot slot stellen wij u graag in de gelegenheid om u direct tot de bezoekers van onze website te richten. Wat zou u aan hen kwijt willen?
Ik wens alle Grieken die in ‘mijn’ Nederland een nieuw bestaan proberen op te bouwen, of inmiddels al gevonden hebben, net zoveel gastvrijheid, hulp en warme vriendschappen toe als ik hier in ‘jullie’ Griekenland heb mogen ervaren. En de Nederlandse websitebezoekers die op zoek zijn naar een bijzondere Griekse vakantiebestemming hoeven niet langer te zoeken. Op Pilion vind je namelijk alles wat het echte Griekenland te bieden heeft!
Voor meerinformatie over Wilma Hollander en haar boeken: www.wilmahollander.nl
Bestelinfo reisgids Pilion: www.pilionservices.com
Facebook: https://www.facebook.com/WilmaHollander.auteur
Op deze column rust copyright: Niets uit deze website mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar worden gemaakt, in enigerlei vorm of wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opname of enige andere manier. Dit is alleen mogelijk na voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
