Reikhalzend werd er naar uitgekeken: het vervolg op de hit musical film uit 2008: Mama Mia. Uit het omvangrijke repertoir van onvergetelijke muziek van de Zweedse Eurovisie Songfestival winnaar ABBA (“Waterloo” 6 april 1974 Brighton, UK), gecomponeerd door Benny Andersson en Björn Ulvaeus, werden een twintigtal nummers geselecteerd waarmee een kaskraker gegarandeerd werd. 

                                                                                                                                                                                          Een sterrencast bestaande uit onder andere: Meryl Streep, Pierce “007” Brosnan en bekend uit onder andere “Bridget Jones 's Diaries” Colin Firth deden de rest, hoewel zij beslist niet werden gecast om hun vocale kwaliteiten. 

ABBA: Mama Mia (Here we Go Again)

                                                                                                                                                                                      Een flinterdun verhaaltje over het aanstaande huwelijk van dochter Sophie (Amanda Seyfried) die haar mogelijke vader voor haar “grote dag” uitnodigt. De zonovergoten Griekse setting deed de rest en veroorzaakte een enorme toeristische “boost” niet alleen voor vakanties naar Pilion, Skopelos en Skiathos, maar het maakte trouwen in Griekenland ongekend populair. Overigens werd door, laten we het noemen diverse voor de Griekse bevolking aanstootgevende incidenten (waarbij bij ieder weldenkend en welopgevoed mens tenmiste de wenkbrauwen fronsen), terecht het trouwen voor buitenlanders in pittoreske Griekse kerkjes aan banden gelegd.Hoewel de aanstootgevende afbeeldingen middels "social media" de wereld overgingen, zullen wij u hiervan onthouden. Desondanks kon een “sequel”  dan ook niet uitblijven!

Mama Mia Here We Go Again(trailer)

Dat was overigens ook van toepassing op de film “My Fat Greek Wedding”. Deze comedie geschreven door Nadia Vardalos, die ook de hoofdrol vervulde, (Toula Portakalos) verscheen in 2002. Een vermakelijke comedie over een verliefd stel: Toula en Ian Miller (John Corbett: onder andere “Sex & the City") tegen de achtergrond van de burgerlijke Amerikaanse middenklasse van de familie Miller en de Griekse migrant die een succesvol “self made businessman” werd. Maar ook het verhaal over het lelijke Griekse eendje dat door haar liefde voor de Amerikaanse "hunk" zich ontwikkelt tot een prachtige zwaan. Ook hier kon een vervolg niet uitblijven: in 2016 verscheen dan ook deel 2. Hoewel velen de gevleugelde uitspraak van tante Voula (Andrea Martin) “”He don 't not eat no meat, i 'll cook lamb” kent en daarover dubbel hebben gelegen van het lachen, bleef een nieuw kassucces uit: de film waarover iedere Griekenlandliefhebber het had, verdween geruisloos, onopvallend via de achterdeur uit de bioscopen.

My Big Fat Greek Wedding 2 (trailer)

Terug naar Mama Mia 2, de subtitel “Here We Go Again” zegt eigenlijk genoeg: “daar gaat ie weer”. De kritieken in de Nederlandse pers zijn niet mals ondanks de toevoeging van Cher als oma Ruby Sheridan. Eigenlijk hoort deze column niet eens op onze website thuis: de productie heeft namelijk helemaal niets meer met Griekenland te maken. De opnames vonden plaats op het Kroatische eiland Vis dat evenals in de vorige productie de zomerse naam "Kalokairi" kreeg. Alleen vonden toen de opnames wel in Griekenland plaats: een teleurstelling voor ons als Griekenlandliefhebbers, toch?  Ligt een debacle als bij “My Fat Greek Wedding” voor deze 70 miljoen Euro kostende productie op de loer? En waarom?

“Imagine”: u heeft heerlijk gedineerd en het dessert deed eigenlijk al de deur dicht, wie kent dat gevoel niet? Toch besluit u een tweede toetje te nemen en dat smaakte toch echt veel minder. “Less is More”! Voor de echte liefhebbers zal dat overigens geen probleem zijn. Ik zag tot mijn stomme verbazing eens in mijn favoriete Griekse resaurant twee heren twee grand desserts verorberen, ik bedoel maar. Heb ik de sequels zelf gezien? Nee dus: voor beide films ben ik van mening dat de Griekse bevolking op zijn zachtst gezegd als “niet van deze tijd” wordt weggezet. Dat kan een keer hilarisch zijn, maar voor een tweede keer? Denk u eens in: in iedere buitenlandse film waarin Nederland als locatie wordt gebruikt woont iedereen in molens en lopen we allemaal op klompen: ik bedoel maar... Over het vervolg op Mama Mia denk ik echt: Here we go again: onvergetelijke muziek, maar ook een sterrencast die ondanks digitale bewerking op menig moment tenenkrommend vals zingt (sorry Cher). Daarnaast ben ik persoonlijk van mening dat van van alles en nog wat musicals worden gemaakt. Zelden bereiken zij de kwaliteit van componisten als Andrew Loyd Webber (Evita, The Phantom of the Opera) of Alain Boublil en Jean-Michel Schönberg {Miss Saigon, Les Miserables) waarvoor muziek geschreven werd voor gebeurtenissen in plaats van gebeurtenissen te verzinnen bij bestaande hits! Blijft over een ongecompliceerde "Feel Good Movie" waar je vooral niet al te veel bij moet nadenken en vooral moet genieten van de onvergetelijke ABBA "sound". Echter voor mij persoonlijk: na een grand dessert zit ik echt wel uit te buiken. Bovendien: over een poosje liggen van beide films DVD 's in de schappen van diverse discounters en dus een bioscoop bezoek niet waard terwijl je er thuis als liefhebber telkens weer van kunt geneten.