Ineens lijkt het leven stil te staan, alsof iemand op de pauzeknop heeft gedrukt. De straten zijn verlaten en het voelt vreemd in een stad met meer dan een half miljoen mensen. Dit schreef ik in mijn dagboek op 22 maart. Het coronavirus veranderde alles. Thuisblijven is het dwingende advies en alleen naar buiten als het echt nodig is. Elke dag zondag... Dagen zat ik thuis, mijn emoties vlogen alle kanten op. Ik voelde me alleen en sliep slecht. Het was zo stil en de flat nagenoeg leeg. Ik stortte mij op het inpakken van dozen en schoonmaken.
Van Transavia ontving ik een mail dat mijn vlucht van 4 mei naar Heraklion werd geannuleerd. Het kwam niet als een verrassing, toch maakte het mij verdrietig. Ik wilde zo graag naar Kreta, naar huis. Had er zo naartoe geleefd om aan mijn nieuwe leven te beginnen.
Op zoek naar een nieuw ritme
Ondertussen zocht ik naar een nieuw ritme, een nieuwe manier om met deze situatie om te gaan. Het zorgde soms voor de nodige frustraties en boosheid en de uitspraak "de 1,5 meter samenleving wordt het nieuwe normaal" was de druppel. Ik moest mezelf beschermen en minder nieuws volgen. Want hoe meer ik nadacht over die 1,5 meter hoe verdrietiger ik werd. Wanneer kan ik de mensen die ik lief heb hier en in Kreta weer knuffelen en vasthouden?
Van Den Haag naar de Veluwe:
Zondag 26 april vertrok ik uit Den Haag. Ik dacht dat ik er moeite mee zou hebben maar dat is niet het geval. Ik sluit het af, het is mooi geweest. Mijn dozen voor Kreta staan opgeslagen in een loods. Ik heb Giorgos (van het transportbedrijf) gemaild dat ik contact met hem opneem zodra ik weg mag/kan uit Holland.
Elke dag contact met Kreta:
Elke dag heb ik contact met een van mijn vrienden in Kreta. Via messenger krijg ik filmpjes, foto’s en we video bellen regelmatig. Van Rock krijg ik elke week een sms waarin staat dat hij op mij wacht, me mist en nu een moestuintje heeft met kippen. "Heb geduld Penelopi, het komt echt goed. Binnenkort ben je bij ons en gaan we je heel veel knuffelen". Ik huil als ze dat zeggen of schrijven. Ik kan niet wachten tot het zover is. Het leven is daar zo anders dan hier, hoewel het op de camping al aardig in de buurt komt wat wonen en ik ontzettend blij ben met deze tijdelijke oplossing.
Ineens lijkt het leven stil te staan, alsof iemand op de pauzeknop heeft gedrukt. De straten zijn verlaten en het voelt vreemd in een stad met meer dan een half miljoen mensen.
Dit schreef ik in mijn dagboek op 22 maart. Het coronavirus veranderde alles. Thuisblijven is het dwingende advies en alleen naar buiten als het echt nodig is. Elke dag zondag
Dagen zat ik thuis, mijn emoties vlogen alle kanten op. Ik voelde me alleen en sliep slecht. Het was zo stil en de flat nagenoeg leeg. Ik stortte mij op het inpakken van dozen en schoonmaken. Van Transavia ontving ik een mail dat mijn vlucht van 4 mei naar Heraklion werd geannuleerd. Het kwam niet als een verrassing, toch maakte het mij verdrietig. Ik wilde zo graag naar Kreta, naar huis. Had er zo naartoe geleefd om aan mijn nieuwe leven te beginnen.
Op zoek naar een nieuw ritme
Ondertussen zocht ik naar een nieuw ritme, een nieuwe manier om met deze situatie om te gaan. Het zorgde soms voor de nodige frustraties en boosheid en de uitspraak "de 1,5 meter samenleving wordt het nieuwe normaal" was de druppel. Ik moest mezelf beschermen en minder nieuws volgen. Want hoe meer ik nadacht over die 1,5 meter hoe verdrietiger ik werd. Wanneer kan ik de mensen die ik lief heb hier en in Kreta weer knuffelen en vasthouden?
Van Den Haag naar de Veluwe
Zondag 26 april vertrok ik uit Den Haag. Ik dacht dat ik er moeite mee zou hebben maar dat is niet het geval. Ik sluit het af, het is mooi geweest. Mijn dozen voor Kreta staan opgeslagen in een loods. Ik heb Giorgos (van het transportbedrijf) gemaild dat ik contact met hem opneem zodra ik weg mag/kan uit Holland.
Elke dag contact met Kreta
Elke dag heb ik contact met een van mijn vrienden in Kreta. Via messenger krijg ik filmpjes, foto’s en we video bellen regelmatig. Van Rock krijg ik elke week een sms waarin staat dat hij op mij wacht, me mist en nu een moestuintje heeft met kippen. "Heb geduld Penelopi, het komt echt goed. Binnenkort ben je bij ons en gaan we je heel veel knuffelen". Ik huil als ze dat zeggen of schrijven. Ik kan niet wachten tot het zover is. Het leven is daar zo anders dan hier, hoewel het op de camping al aardig in de buurt komt wat wonen en ik ontzettend blij ben met deze tijdelijke oplossing.
Wachten op de eerste mogelijkheid:
Nu is het geduldig afwachten op een mogelijkheid om naar huis te kunnen. Eventueel vliegen naar Athene en dan de ferry naar Chania of Heraklion. Een directe vlucht zit er waarschijnlijk niet in dit jaar. Ik hoop dat dit in juli mogelijk is zoals mijn vrienden aangeven. De tijd die ik hier ben gebruik ik om na te denken over mogelijkheden en kansen in Kreta. Wat wil ik daar straks gaan doen en hoe. We gaan elkaar helpen en onze krachten bundelen. Maar voor nu is het allerbelangrijkste gezond te blijven en te genieten van elke dag.
Nu is het geduldig afwachten op een mogelijkheid om naar huis te kunnen. Eventueel vliegen naar Athene en dan de ferry naar Chania of Heraklion. Een directe vlucht zit er waarschijnlijk niet in dit jaar. Ik hoop dat dit in juli mogelijk is zoals mijn vrienden aangeven. De tijd die ik hier ben gebruik ik om na te denken over mogelijkheden en kansen in Kreta. Wat wil ik daar straks gaan doen en hoe. We gaan elkaar helpen en onze krachten bundelen. Maar voor nu is het allerbelangrijkste gezond te blijven en te genieten van elke dag.
