Vijftien jaar wonen we inmiddels op Kastellorizo. Voor ons was en is dit kleine eiland aan de rand van Griekenland nog steeds een magische plek. We waren redelijk bereisd en hadden veel van Griekenland gezien, maar niets zoals dit. Kastellorizo veroverde op slag ons hart. De zomervakantie begon en eindigde altijd bij mijn schoonmoeder, maar in de weken daartussen waren we voortaan op Kastellorizo. *
We hadden er al jaren over om de overstap naar Griekenland te maken. Telkens als we er waren, dan bekeken we de streek en de plaatsen waar we verbleven ook vanuit een andere invalshoek. “s dit iets voor ons, zien we ons hier wonen en werken, waarom wel, waarom niet “. Dat we in het toerisme zouden gaan werken, stond vanaf het begin wel vast. Vaak is het ook een kwestie van de juiste mensen treffen. Ik heb toen ook geleerd, dat je je droom niet voor jezelf moet houden, maar er vooral over moet praten, want dat kan zaken in beweging zetten.
Tijdens ons eerste bezoek aan Kastellorizo leerden we een echtpaar kennen. Dezelfde leeftijd, zonder kinderen en ook een “gemengd” stel. Hij Grieks, zij Duits. Ze runden een pension en een kleine souvenirshop. Het jaar daarna logeerden we in hun pension en we gingen tijdens ons verblijf veel met elkaar om. We vertelden hen over onze wens om van Griekenland ooit nog eens ons nieuwe thuis te maken. Uiteindelijk waren zij het die ons de springplank boden om onze droom te verwezenlijken. Tijdens een van onze vakanties legden ze ons een idee voor. Samen een bar beginnen en de helft van de souvernirshop overnemen.
Nu werd het dus heel echt. Het was zomer, we waren in een vakantiestemming en op ons geliefde eiland, dus de verleiding om ja te zeggen was groot. Maar voordat we een beslissing wilden nemen, wilden we Kastellorizo ook eens in de winter te bezoeken. Want we wilden het gehele jaar op het eiland wonen. Zo gezegd, zo gedaan. In de tussentijd gingen we voor de zekerheid alvast op zoek naar een huis. Nog datzelfde jaar bezochten we Kastellorizo in november. Het weer was zacht en zonnig. En we gingen terug in februari, nat en koud. In het vliegtuig terug naar Nederland spraken Vangelis en ik met elkaar af, dat ieder voor zich een beslissing zou nemen, zonder druk van de ander. Als een van ons twijfelde, dan zagen we ervan af. We moesten er alle twee voor de volle honderd procent achter staan. Het grappige was, dat ik er eerder uit was dan mijn Griekse man. Toen voor ons de kogel door de kerk was, hebben we een datum geprikt waarop we in Griekenland wilden zijn. Zodoende gaven we onszelf de tijd om familie en vrienden in te lichten, banen op te zeggen, huis te verkopen en de administratieve banden met Nederland door te knippen.
In mijn tweede jaar op Kastellorizo bekroop me een gevoel, dat ik niet meteen thuis kon brengen. Heimwee was het zeker niet, meer een fase waar ik doorheen moest. Ik heb er met mensen over gepraat, die zelf waren geëmigreerd. Zij herkenden het gevoel van nog niet te zijn geworteld in je nieuwe land. Een gevoel te zweven tussen twee culturen, twee gemeenschappen. Weg uit de ene, maar nog niet geland in de andere. Inmiddels ben ik geland en geworteld in die nieuwe gemeenschap. Heb ik me beetje bij beetje de taal, de cultuur en de mores eigen gemaakt. Ik heb mijn plaats in deze kleine gemeenschap. Ik voel me hier, met een mooi Nederlands woord, senang. Op mijn plaats. Onderdeel van het geheel. De Kastellorizi hebben daar een grote rol in gespeeld. Wederzijds respect voor elkaars cultuur en de wijze waarop we dingen doen, daarmee komen we een heel eind.
Θα λεμε,
Elma
Χάρης Πανόπουλος - Καστελόριζο (Official Lyric Video)
*Let op: spoiler allert: (scroll verder)
* foto van uitzicht vanaf terras voormalige bar
