Voor het eerst elke zomeravond gegeten in de tuin. Voor het eerst vrienden thuis uitgenodigd. Voor het eerst regelmatig gaan zwemmen. Voor het eerst samen naar een feest geweest. En zo waren er wel meer “eerste keren” deze zomer. Wat daar zo bijzonder aan is, dat ik dat hier wil delen? Ik woon inmiddels vijftien jaar in Griekenland. Tot en met vorig jaar hadden mijn man en ik een café in de haven van Kastellorizo. In de zomer maakten wij lange dagen, voor veel leuke dingen of zeg maar een gewoon privéleven, was geen tijd.

In 2006 verruilden wij Vessem in het Nederlandse  Noord-Brabant voor Kastellorizo, het meest zuidoostelijke eiland van Griekenland. Geen slechte ruil zo vonden wij. Want hoewel we Vessem altijd een prachtig dorp hebben gevonden, had Kastellorizo voor ons toch iets extra’s. Iets magisch zelfs. Alleen al om te wonen op een eiland! En uiteraard, de bergen. De prachtige Venetiaanse architectuur. De rijke historie. De nabijheid van een ander continent, Azië. En daar was en is natuurlijk de zee… die prachtige blauwgroene Middellandse Zee. Van water gaat altijd iets kalmerends uit. Kortom, een sprookje. Tenminste… bijna een sprookje. Want er moest ook gewoon geld worden verdiend en dat deden we dus, zoals de overgrote meerderheid van de bevolking hier, in het toerisme. Werken in het toerisme op een Grieks eiland betekent seizoenswerk, van april tot en met oktober. Weekenden en vrije dagen houden op te bestaan. En ook “ik ben afgewerkt” komt te vervallen. Kortom, gedurende bijna zeven maanden werkten wij zeven dagen in de week.

Op Kastellorizo begint het seizoen zo’ n beetje midden april. De eerste toeristen zijn dan nog te tellen, maar een prima maand om te starten en weer in het ritme te komen. In de weken daarna bouwt het seizoen zich langzaam op, het wordt voller, warmer en de werkdagen worden langer. Vanaf midden juni moet het gas erop. Vanaf dan bestaan de dagen uit werken, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Tussendoor snel even naar huis om de katten te voeren, te douchen, als het mee zat even te liggen en dan weer terug.  Tot, ja tot hoe laat eigenlijk? Wij zeiden altijd “tot de laatste klant vertrekt”. Tot half september was het altijd aanpoten. Nergens tijd voor, het privéleven stond op de waakvlam, niet eens een zacht pitje. Wandelen in de bergen bewaarden we voor de winter, vrienden en familie overtuigden we om vooral in het voor- of naseizoen te komen. In de zomer hadden we geen tijd voor hen. Zwemmen? Helaas...

In september hoor je de Kastellorizi zeggen “we wachten op de winter”, want in september begint het te kantelen. De werkdagen worden minder lang, het is minder heet, minder druk, het publiek is anders. Meer nationaliteiten, die zich ook gemakkelijker mengen. Het water is van perfecte temperatuur, de ochtenden zijn weer crispie, er zit weer wat koelte in de lucht en de avonden zijn zwoel.

Βιολέτα Ίκαρη - Καστελλόριζό μου

Elk seizoen kent een cyclus: juli en augustus waren altijd het meest intensief. Druk, heet, lange dagen, het kon de gemoederen weleens naar een kookpunt brengen. Juli is de maand van de Australische Grieken, velen van hen hebben een huis hier. In deze maand hebben de scholen vrij en velen komen dan naar Kastellorizo. Zij vormen de grootste groep zomergasten, sommigen van hen verblijven hier de gehele zomer. Vanaf eind juli komen de Italianen, in grootte de tweede groep toeristen. Ook van hen hebben velen een huis op het eiland. Tussen de beide wereldoorlogen in was Kastellorizo Italiaans, maar de meeste Italianen bezoeken het eiland omdat de film Mediterraneo hier is opgenomen en in 1991 een Oscar won voor Beste Buitenlandse Film. De hoofdrolspeler Giuseppe Cederna komt elk jaar nog, ook nu is hij hier.
Naast de Italianen is augustus ook de maand van de Grieken en de Turken. Maar net zoals de Grieks-Australiers niet kunnen reizen vanwege Covid – 19, is om die reden ook de grens met Turkije nog steeds dicht. Het seizoen houdt aan tot midden oktober. Het aantal toeristen neemt langzaam af. We drijven uit naar het einde van de maand en beginnen onze plannen voor de winter concreter te maken.

Niets van dat alles dit jaar! Vorig jaar stond onze huurbaas plotseling voor onze neus met de mededeling dat hij zijn pand terug wilde. Hij wilde een eigen zaak beginnen. Ons contract liep eind december af en we wisten dat we daar weinig tegen konden beginnen. Dus op 1 januari van dit jaar waren we werkloos. Niet helemaal, want manlief maakt houten meubels en pleegt onderhoud aan vakantiewoningen. Een van de plaatselijke supermarkten vroeg of ik bij hen wilden komen werken. Prima. Mijn man Vangelis werd benaderd door een van de hotels. En zo werkten we in het hoogseizoen toch weer alle twee zeven dagen in de week. Maar met een groot verschil. Na acht uur te hebben gewerkt, gingen we naar huis en de rest van de dag was van ons. We waren afgewerkt. De rest van onze dag konden we invullen met lezen, koken, vrienden ontmoeten, zwemmen, luieren. Er zijn plannen gemaakt voor een nieuwe inrichting van de tuin. Ik heb een sterilisatiecampagne voor de zwerfkatten van het eiland georganiseerd en met een vriendin een aanzet gemaakt voor een cultureel festival. We genieten met volle teugen.

Ook ik wacht ook op de winter, want de bergen roepen weer en ik snak inmiddels naar regen. Wie had dat ooit gedacht! Maar eerst wacht ik op ons lieve vrienden. Het worden twee mooie weken!

Θα λέμε,

Elma