In de eerste weken van september kreeg ik diverse berichten over een kat, die regelmatig werd gezien bij de speeltuin aan de haven. Of beter, bij de afvalbakken in de buurt van de speeltuin. Elk bericht bevatte wel de woorden “vies”, “mager”, “agressief” en /of “ziekelijk”. Reden genoeg om deze kat hoog op de lijst te zetten voor de dagen dat de dierenartsen hier zouden zijn voor de jaarlijkse sterilisatiecampagne. Elk jaar is er wel zo’n kat. Dit is het verhaal van Esmé.
De eerste keer dat we op zoek gingen naar Esmé vonden Helen en ik haar in een boom. Ze was geenszins van plan om daar uit te komen, alle aangeboden sardientjes ten spijt. Pogingen om haar te benaderen en haar beter te kunnen bekijken, dreven Esmé alleen maar naar hoger gelegen takken. Ze was vies, ontzettend vies. Er zat een of ander zwart spul in haar vacht. Het was duidelijk dat er ergens een moment in haar leven was geweest waarop ze was gestopt om zichzelf te verzorgen. Dat baarde zorgen, want een gezonde kat laat het niet zover komen. We zagen ook, dat het puntje van haar linkeroor ontbrak. We hadden haar dus eerder in de mobiele kliniek gehad. Wanneer zal nooit duidelijk worden, want in de afgelopen tien jaar hebben we honderden katten gesteriliseerd. Omdat Esmé dus niet van plan was om mee te werken, zetten we de val met voldoende sardientjes en vertrokken in de hoop dat ze in onze afwezigheid naar beneden zou komen om van het lekkers te snoepen en zo, letterlijk, in de val zou lopen. Dus niet.
De volgende dag gingen fotograaf Alan en ik terug. Met een plan “B”. Via vrienden die in een nabijgelegen hotel verbleven, had zich een dame gemeld, die Esmé elke dag een blikje tonijn voerde. Zij had haar hulp aangeboden en daar hadden Alan en ik ons plan op gebaseerd. Angela, de dame in kwestie, zou Esmé afleiden met haar favoriete hapje. Ik zou haar van achteren benaderen, beetpakken en in de kooi duwen. Alan zou de hele actie op video filmen, want er zat een “verhaal” in Esmé. Haar verhaal zou worden gepubliceerd op de website van de Greek Cat Welfare Society, de Britse liefdadigheidsorganisatie die onze sterilisatiecampagne mede mogelijk maakte.
Het liep gesmeerd. Angela lokte Esmé met de tonijn, die vervolgens met smaak ging zitten eten. Omdat ik een verwilderde kat met de handen moest vangen had ik voor de zekerheid een paar stevige suède handschoenen meegenomen en die waren me dus veel te groot! M´n handen gingen er in verloren. Geen denken aan dat ik zo vat zou krijgen op een zich met hand en tand verzettende kat. Change of plan! Dan maar geen actiefilm. Alan nam mijn rol over, ik stond klaar met de kooi. Een greep, een ijselijke schreeuw, hevig verzet, maar Esmé ging zonder pardon de kooi in. Nu op naar de kliniek waar dokter Peter zich over haar zou ontfermen.
Esmé´s reis begint met een wandeling langs een deel van de haven met volop belangstelling van toeristen en bewoners. We lopen naar een verzamelpunt en met een paar andere ingevangen katten brengt vrijwilliger Fons haar op de brommer met aanhanger naar de kliniek vlak bij ons huis. Eenmaal in de kliniek verhuist ze van haar transportkooi naar een zogenoemde “crush cage”, waarin ze kan worden klemgezet, zodat ze niet meer kan tegenspartelen als ze een spuit krijgt voor de narcose.Eenmaal onder narcose knipt Sophie de geklitte haren uit haar vacht, en ze scheert Esmé’s poten en staart. Sophie geeft haar een echte “Spa behandeling” en intussen nemen we de mogelijke opties door. Ze kan een ziekte onder de leden hebben, maar zonder bloedonderzoek blijft het giswerk. Het is ook mogelijk dat ze hetgeen ze in haar vacht heeft, heeft geprobeerd weg te likken en dat ze daardoor een vergiftiging heeft opgelopen. Ze gaat een grote uitslaap – kooi in en we besluiten dat ze voorlopig bij ons blijft.
Op dag drie meldt zich via via een welgestelde toeriste, die zich het lot van Esmé erg aantrekt. Ze heeft het eiland inmiddels verlaten en is via een bekende op de hoogte gebracht, dat we Esmé hebben ingevangen. Ze biedt aan alle medische kosten voor haar rekening te nemen. Fantastisch! Dat betekent dat we “plan A” in werking kunnen stellen. Als het Britse deel van het team vertrekt, nemen ze Esmé mee naar Rhodos en brengen haar naar dokter Panayiotis, die helaas maar de helft van de TNR heeft mee kunnen werken, omdat hij terug moest naar zijn eigen kliniek in Ialissos. Een telefoontje is voldoende en Panayiotis zal Esmé direct na aankomst in zijn kliniek diverse tests afnemen. En die komen allemaal negatief terug. Ook het bloedonderzoek levert niets op. Voorzichting concluderen we dat Esmé waarschijnlijk gif binnen heeft gekregen.
Een paar dagen later komt Esmé met de ferrie terug naar Kastellorizo. Ik haal haar op en zet haar op haar vertrouwde plekje bij ons in huis. Terug bij af. Ze blaast nog steeds als ze weer een schone kooi in moet. Ze is aan de diarree, dus we doen dit meerdere keren per dag. Ze raakt er aan gewend. Ze mept nog regelmatig naar me, maar als ze me raakt voel ik alleen de kussentjes onder haar voetjes. Vooruitgang, denk ik dan. Maar zo kunnen we niet eeuwig doorgaan, dan worden we alle twee gek! Ik overleg met Peter en Panayiotis en met mijn eigen Vangelis. We bedenken het volgende: ´s nachts gaat ze in haar kooi naar de werkplaats waar nog twee katten slapen. Als ik ´s middags thuiskom van mijn werk, zet ik haar kooi in de tuin. Dan kan zij aan de katten in de tuin wennen en vice versa. Zo leert ze ook dat er elke dag een cateringmoment is. Er staat altijd droogvoer en water, maar laat in de middag krijgen de kattenkinderen iets lekkers. We hopen ze hierdoor besluit om in de buurt te blijven. Maar Esmé wijst onze hulp af. Als we de kooi openzetten, wandelt ze rustig naar buiten, eet met de groep mee en loopt vervolgens de tuin uit. Voor ze uit beeld verdwijnt, geeft ze me nog een cadeautje. Ze gaat zitten en begint zich te wassen. Er is hoop.
Vijf dagen later hoor ik dat Esmé weer bij de speeltuin is gesignaleerd. Zou het werkelijk? Ik ga meteen kijken. Ik loop rond, roep haar naam en jawel, ze komt naar me toe maar houdt op een veilige afstand halt. Ze is schoner dan toen ze bij ons vertrok. Ik ga binnenkort werken aan deze kant van de haven, dus ik kan een oogje op haar houden. Katten hebben negen levens, zeggen ze. Ik weet uit ervaring dat ze een enorm herstellend vermogen hebben, maar toch. Als ik nog eens ooit een loterij win, dan zet ik een “cat sanctuary” op, een veilige haven voor zwerfkatten. Het liefste zie ik voor elke kat, voor elk dier, een goed tehuis. Ik ben realist genoeg om te weten dat dat niet zal gebeuren. Maar wat ik zelf kan doen om hun leven te verbeteren, dat zal ik niet laten.
Courtesy GCWS
De titel? Het resultaat van drie dagen hard werken. Met intens veel dank aan de dierenartsen Panayiotis en Peter, dierenartsassistenten Helen en Sophie, fotograaf Alan, vrijwilligers Fons en Ine, Marie, de Greek Cat Welfare Society en de gemeente Megisti.
Θα λέμε,
Elma
Voor meer informatie over The Greek Cat Welfare Society: greekcats.org.uk
(Disclaimer: onze Facebook pagina en website vermelden slechts de website en zijn niet verantwoordelijk noch aansprakelijk voor het contacteren en de daaruit voortvloeiende gevolgen hiervan.)
