Kastellorizo mag dan maar een speldenprik groot zijn, aan het einde van de negentiende eeuw leefden hier ruim negenduizend mensen. Velen van hen verdienden hun brood in de scheepsbouw en handel. Het eiland vormde een veilige haven op de route tussen Makri, het huidige Fethiye in Turkije en Beiroet in Libanon. Net als de rest van de Dodekanessos maakte het eiland onderdeel uit van het Ottomaanse Rijk.

Thessaloniki is voor velen een bruisende stad in het noorden van Griekenland. Maar wat betekent Thessaloniki voor mij? Passie, hartelijkheid en onbeschrijfelijke gastvrijheid. Ik overdrijf niet als ik zeg dat de inwoners van Thessaloniki één grote familie zijn. Ongelooflijk hoe dat mogelijk is in de tweede grootste stad van Griekenland met bijna 1,3 miljoen inwoners.

Tranen sprongen mij in de ogen en ik voelde ineens ook de emotie, toen afgelopen dinsdag de Boeing 737 van Transavia de grond raakte van mijn tweede vaderland, zoals ik Griekenland noem. Ik besefte ineens: wat heb ik Lefkas en de mensen daar gemist! Door het kleine raampje zag ik de bekende lijnen van Lefkas in de verte en we vlogen laag en gedwee over de binnenzee richting luchthaven, nog op het vasteland. 

Op Kastellorizo worden veel zaken tot stand gebracht met geld van privé personen of stichtingen. Griekenland is geen rijk land. De zorg voor kleine eilanden met minder dan vijfhonderd inwoners is groot, denk alleen maar eens aan het in stand houden van de scholen. Als dat niet meer zou gebeuren, wordt het leven uit een gemeenschap gehaald. Gezinnen zullen wegtrekken en zo’n gemeenschap reduceert tot uitsluitend oude mensen, de bakker en de priester.