Als een kind zo blij, want 25 mei vlieg ik van Amsterdam naar Preveza. Maar 2,5 uur vliegen en dan sta ik (hopelijk) weer op Griekse bodem. Vorig jaar wachtte vriendin “R”. mij daar op, het was de eerste vlucht in de pandemie op Aktio: 2 juli 2020. Ze had de tranen in de ogen, de lieverd. Want: “Ik heb mij nog nooit zo vreemd gevoeld om niet verbonden te zijn met Europa”, zei ze erbij. “Ik zag net het vertrouwde Transavia vliegtuig landen hier en de emoties overvielen mij nu pas”.

Klein en afgelegen als we zijn, zo voelt het niet. We hebben een grote buur, Turkije. Letterlijk, op steenworp afstand. Je zou het kunnen zwemmen. Dat mag niet, want er staat een verraderlijke stroming. De kortste afstand tussen de meest noordelijkste punt van Kastellorizo en het schiereiland bij Kaş meet slechts 800 meter. Van de ene haven naar de andere is het slechts 2 kilometer. Een afstand die ik als kind dagelijks fietste van huis naar school.

Muziek van Griekse artiesten bereikt nauwelijks de Nederlandse luisteraars. Zeker de zogeheten Laïka (volks-) muziek klinkt voor velen als Arabisch in de oren. Toch leek het mij eens een leuk idee om aan u een aantal van de grootste namen uit dit genre aan u voor te stellen. Natuurlijk met hun meest recente video – clip!

“Leafs fan Lefkas”: Een Friese titel ( liefs van Lefkas ), want mijn roots liggen in het mooie en rustige Friesland. Begin jaren 90 vertrok ik met mijn toenmalige echtgenoot Kostas, waar ik eerst drie jaar in Friesland mee samenwoonde, naar Athene. In de toeristenwijk Plaka kon hij samen met zijn broer een grillroom van een oom overnemen, dát was de kans van zijn leven vond hij. Ik gaf mijn, overigens erg leuke, baan als communicatiemedewerkster op bij Douwe Egberts in Joure.